بازدید امروز :
بازدید دیروز :
بازدید هفته :
بازدید ماه :
بازدید کل :
تعداد مطالب : 328
تعداد نظرات : 87
تعداد آنلاین : 1
فاحشه ی فکری ، کسی که به آنچه می گوید و اظهار می نماید و می فروشد ! ایمان قلبی ندارد ! بر او سخت مگیر و ملامتش مکن .... شاید بیچاره ... درد نان دارد .... !! ج _ علیخانی
گاهی دلم می گیرد از آدم هایی که در پس نگاه سردشان با لبخندی گرم فریبت میدهند دلم می...گیرد از خورشیدی که گرم نمی کند... و نوری که تاریکی میدهد ! ازکلماتی که چون شیرینی افسانه ها فریبت می دهند دلم می گیرد از سردی چندش آور دستی که ، دستت را می فشارد و نگاهی که به توست و هیچ وقت تو را نمی بیند ! از دوستی که برایت هدیه ، دوبال برای پریدن می آورد و بعد ، پرواز را با منفورترین کلمات دنیا معنی می کند دلم می گیرد از چشم امید داشتن به این همه هیچ گاهی حتی ..... ، از خودم هم دلم میگیرد .!!
در آن لحظه که آسمان اندوه ... خون می چکاند بر تن دریا در آن هنگام که سکوت خانه ام گم می شود در ازدحام تلخ یک رویا به لوح دلم نقش می بندی به سان طلوعی غمگین از فردا ... !! ج _ علیخانی
دیریست که در بند و به تنگ غروب گرفتارم دست بر دامن آسمان ، ز دور دست ها دارم پر از ازدحام ظلمتم ، چنگ به خورشید دارم غبار فردا را نه ! به حال و روز کنونم ، اشک می بارم . !! ج _ علیخانی
آینه هم این روزها از ما گریزان است شرم دارد دیده بر ما بتابد! از مصیبتی که به پا کردیم از نیشی که به نام نوش تحفه دادیم و از جهلی که بدان لباس سلامت پوشاندیم ! سر گذشت ما ، چه می شود زین پس ؟؟ در سرزمین وارونه ها ... ! و زندگی در سرزمین زنگارها ...!! ج _ علیخانی
هنگامی که خدا زن را آفرید به مرد گفت: "این زن است. وقتی با او روبرو شدی، مراقب باش که ..."
اما هنوز خدا جمله اش را تمام نکرده بود که شیخ مکار سخن او را قطع کرد و چنین گفت: "بله وقتی با زن روبرو شدی مراقب باش که به او نگاه نکنی. سرت را به زیر افکن تا افسون افسانه گیسوانش نگردی و مفتون فتنه چشمانش نشوی که از آنها شیاطین می بارند. گوشهایت را ببند تا طنین صدای سحر انگیزش را نشنوی که مسحور شیطان میشوی. از او حذر کن که یار و همدم ابلیس است. مبادا فریب او را بخوری که خدا در آتش قهرت میسوزاند و به چاه ویل سرنگونت میکند.... مراقب باش...." و من بی آنکه بپرسم پس چرا خداوند زن را آفرید، گفتم: "به چشم."
شیخ اندیشه ام را خواند و نهیبم زد که: "خلقت زن به قصد امتحان تو بوده است و این از لطف خداست در حق تو. پس شکر کن و هیچ مگو...." گفتم: "به چشم." در چشم بر هم زدنی هزاران سال گذشت و من هرگز زن را ندیدم، به چشمانش ننگریستم و آوایش را نشنیدم. چقدر دوست می داشتم بر موجی که مرا به سوی او می خواند بنشینم، اما از خوف آتش قهر و چاه ویل باز می گریختم. هزاران سال گذشت و من خسته و فرسوده از احساس ناشی از نیاز به چیزی یا کسی که نمی شناختم اما حضورش را و نیاز به وجودش را حس می کردم . دیگر تحمل نداشتم. پاهایم سست شد بر زمین زانو زدم و گریستم.
نمی دانستم چرا؟ قطره اشکی از چشمانم جاری شد و در پیش پایم به زمین نشست. به خدا نگاهی کردم مثل همیشه لبخندی با شکوه بر لب داشت و مثل همیشه بی آنکه حرفی بزنم و دردم را بگویم، می دانست. با لبخند گفت: این زن است. وقتی با او روبرو شدی مراقب باش که او داروی درد توست. بدون او تو غیرکاملی. مبادا قدرش را ندانی و حرمتش را بشکنی که او بسیار شکننده است. من او را آیت پروردگاریم برای تو قرار دادم. نمی بینی که در بطن وجودش موجودی را می پرورد؟ من آیات جمالم را در وجود او به نمایش درآورده ام. پس اگر تو تحمل و ظرفیت دیدار زیبایی مطلق را نداری به چشمانش نگاه نکن، گیسوانش را نظر میانداز و حرمت حریم صوتش را حفظ کن تا خودم تو را مهیای این دیدار کنم." من اشک ریزان و حیران خدا را نگریستم. پرسیدم: "پس چرا مرا به آتش قهر و چاه ویل تهدید کردی؟" خدا گفت: "من؟!!!!" فریاد زدم: "شیخ آن حرف ها را زد و تو سکوت کردی. اگر راضی به گفته هایش نبودی چرا حرفی نزدی؟" خدا بازهم صبورانه و با لبخند همیشگی گفت: "من سکوت نکردم، اما تو ترجیح دادی صدای شیخ را بشنوی و نه آوای مرا." .... و من در گوشه ای دیدم شیخ دارد همچنان حرفهای پیشینش را تکرار میکند و خدا زن را آفرید و بهشت را ....!!!!
تو می توانی با پشتکار و تلاش شبانه روزی، ریاضی دان بزرگ شوی، دانشمند شوی، وزیر و رئیس جمهور شوی. اما با تلاش بیشتر تو نمی توانی خردمند شوی، با زورگیری نمی توان خردمند و مهربان شد، و این، خشمی در نهان و درون تو می آفریند که اغلب مواقع به سبعیت نیز تبدیل می شود. عقده ی دانشمند نبودن، عقدهء عمیقی نیست، اما عقده ی خردمندی، عقده ی خطرناکی است و خطرناک تر از آن این است، که دانشمند، مدیر و دیندار باشی، اما خردمند نباشی. تمامی جنگ های تاریخی، کشمکش های خانواده ها و دوستان، کینه ها و انتقام جویی های نسل بشر گواه سخن من است. راه خردمند بودن، از درستکاری، مهربانی و عدم کینه می گذرد و مهربانی، درستکاری و عدم کینه، از خردمندی می گذرد. ریشهء جهنم، در بی خردی است. !!
پر پرواز ندارم اما دلی دارم و حسرت درناها. و به هنگامی که مرغان مهاجر در دریاچه ماهتاب پارو می کشند، خوشا رها کردن و رفتن! خوابی دیگر به مُردابی دیگر! خوشا ماندابی دیگر به مُردابی دیگر! خوشا ماندابی دیگر به ساحلی دیگر به دریایی دیگر! خوشا پر کشیدن، خوشا رهایی، خوشا اگر نه رها زیستن، مردن به رهایی! آه، این پرنده در این قفسِ تنگ نمی‌خواند.
بــه مــن تکیــه کــن! مــن تمــام هستــی ام را دامنی می کنــم تــا تــو ســرت را بــر آن بنــهی! تمــام روحــم را آغــوش می ســازم تا تــو در آن از هــراس بیــاســایی! تمــام نیــرویــی را کــه در دوســت داشتــن دارم دستــی می کنــم تــا چهــره و گیســویــت را نــوازش کنــد! تمــام بــودن خــود را زانــویی می کنــم تــا بــر آن بــه خــواب روی! خــود را، تمــام خــود را بــه تــو می سپــارم تــا هــر چــه بخــواهی از آن بیــاشــامی! از آن بــرگیــری، هــر چــه بخــواهی از آن بســازی، هــر گــونه بخــواهی، بــاشــم! از ایــن لحظــه مــرا داشتــه بــاش!
هيچ چيز در اين جهان چون آب، نرم و انعطاف پذير نيست. با اين حال براي حل كردن آنچه سخت است، چيز ديگري ياراي مقابله با آب را ندارد. نرمي بر سختي غلبه مي كند و لطافت بر خشونت. انسان، نرم و لطيف زاده مي شود و به هنگام مرگ خشك و سخت مي شود. گياهان هنگامي كه سر از خاك بيرون مي آورند نرم و انعطاف پذيرند و به هنگام مرگ خشك و شكننده. پس هر كه سخت و خشك است، مرگش نزديك شده و هر كه نرم و انعطاف پذير، سرشار از زندگيست. آرام زندگي كن … !!
چه زود زنگ مدرسه ی کودکی ام خاموش و بی صدا شد ! گویی سالهاست که در کلاس درس غایبم ! ای کاش در زمانه ای که همه مردمانش وارونه اند ، عقربه های ساعت دیوار تنهایی ام نیز وارونه می چرخیدند. !! ج _ علیخانی
به ساعت نگاه می کنم حدود سه نصف شب است چشم می بندم تا مباد که چشمانت را از یادت برده باشم و طبق عادت کنار پنچره می روم سوسوی چند چراغ مهربان و سایه های کشتزار شبگردان خمیده و خاکستری گسترده بر حاشیه ها و صدای هیجان انگیز چند سگ و بانگ آسمانی چند خروس از شوق به هوا می پرم چون کودکیم و خوشحال که هنوز معمای سبز رودخانه از دور برایم حل نشده است آری از شوق به هوا می پرم و خوب می دانم سال هاست که مرده ام حسین پناهی
کشش انسانهای برتر ، به سمت چیزهای استثنایی است ، چیزهایی که توجه دیگران را جلب نمیکند. انسان برتر ، ارزشها را خود می سازد و با مقیاس خود می سنجد و نه تقلید از دیگران. در عین حال ، او این ارزشها را نه به میل و سلیقه‌ی خود، بلکه با ارزشهای جمعی و سود جمعی می پندارد. نیچه
باور داشتن ، با عمل کردن تفاوت دارد . بسیاری از آدمیان هستند که همچون دریا سخن می گویند ، اما زندگی شان شبیه مرداب است . ! بسیاری از آدمیان ، سرهاشان را فراتر از قله ی کوهها می برند ، اما جان هاشان در تاریکی دخمه ها بر جای می ماند .!! جبران خلیل جبران
پرندگان را شرافتی است که انسان از آن بی بهره است . آدمی در سایه آداب و رسومی زندگی می کند که خود آن را پدید آورده ، اما پرندگان به سنت مطلق تکوین زنده اند. آدمیان را با آداب و رسوم تباه و آیین های سست شان به حال خود بگذار و همچون پرندگان ، در جایی زندگی کن که جز قانون زمین و آسمان در آنجا هیچ نباشد .!! جبران خلیل جبران
صداقتِ من ، ابزاریست ، برای فریب دادن تو و شرافت و پیمان ، جامه‌ایست ناساز ، بر قامت ما . شرف را باید ، دوباره نوشت عشق را باید ، از نو سرود . انسان را باید زدود . انسان ، تاولی‌ست چرکین ، بر چهرهٔ زمین . کابوسی‌ست در نماد یک رویا و تهمتی‌ست بر آفرینش .
یک روز ، بی‌وحشت از حضور بی ترحّم تزویر ، دل هایمان را به یکدیگر خواهیم سپرد سفرهٔ عاشقی را رنگی دیگر خواهیم بخشید و شادمانه خواهیم زیست . در انتظار بمان . آن روز ، دور نیست .
بیا تا برایت بگویم ،.....
در زیر پوست شهر چه می گذرد . !
بیا تا برایت بگویم ،.....
از دلواپسی ها ،
از دلتنگی ها ،
از دنیای پر مکر و فریب ،
از بازیگران نیمه شبهای
گنه آلود تنهایی!
از مردمان اسیر در چنگال رسوایی ،
تا شاید..
دور شوی ، از این خاک غریب .!
تا شاید..
دور شوی ، از این شهر فریب .!
تا شاید..
« با تو در ثانیه ها » ..
خودم را پیدا کنم . !!
علیخانی
آمار
وب سایت:
