آدمی

ای ... بوم شبگیر

که در کنج خراب خانه ی زندگی

ماوی داری

امشب قلم بر دست

 سودای ترانه ای بود در درونم

تا برایت بسرایم !

از نور ... ، از روشنایی ... .

وقتی تو را یافتم 

 اندیشه ات زنجیر بود بر تاریکی !!

و چشمانت کور بر راز طلوع خورشید !!

شایدفراموش کرده بودم

این حقیقت تلخ را 

که تو سالهاست ، بیگانه با نوری !!

قلم را شکستم

بر خود نهیب زدم !

عبث دانستم از چیزی سخن گویم

که در اندیشه ات میهمان ناخوانده ست .

سر به دیوار توبه کوبیدم

به خود گفتم :

مگر با بوم  ، سخن از روز ... بتوان گفت .؟؟

نه ... !! نه ... !!

نه من هرگز....

دگر این آب در هاون نخواهم کوفت .

ج - علیخانی

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: